Vijftig jaar is niets

We nemen elke dag beslissingen, maar weinig zijn doorslaggevend genoeg om de rest van ons leven vorm te geven. Niet meer dan vier of vijf. Vandaag is het vijftig jaar geleden dat ik een van mijn beslissingen nam: mijn aankomst in Spanje. De gevolgen van die beslissing leven voort, want ik heb dit land nooit meer verlaten.

Ik maakte gebruik van een professionele kans die me in staat stelde te ontsnappen aan het turbulente Argentinië en te landen in een veelbelovend Spanje, zowel op voetbal-, politiek als cultureel vlak. Twee maanden na mijn aankomst overleed Franco , en elke dag wakker worden was als het lezen van een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis. Sommige van die verhalen werden door de tijd afgesloten, zoals dit: ik leerde Spanje kennen door de pas opgerichte krant EL PAÍS te lezen, en vandaag is het mijn beurt om er deel van uit te maken en deze wekelijkse column te schrijven.

Tijd meet niet hetzelfde wanneer je het vanuit verschillende leeftijden bekijkt. Toen ik als tiener Gardel hoorde zingen : "Twintig jaar is niets", leek me dat overdreven. Nu, terugkijkend, bevestigen die vijftig jaar de waarheid van diezelfde tango: "Het leven is een ademtocht."

Ik kwam aan bij Alavés, dat in de Tweede Divisie speelde. Vitoria was een koude en regenachtige stad, en ik moest leren spelen in de modder, iets waar ik technisch en fysiek niet op voorbereid was. Ik was lang en dun (tien kilo lichter dan aan het einde van mijn carrière), en mijn waadvogelbenen, die ik pronkte met lage sokken, betaalden een hoge prijs voor mijn coquetterie: twee gebroken kuitbeenderen. Er zat veel vast in die tijd. Ook mijn spierstelsel kon het niet aan, zo erg dat ik in mijn eerste jaar meerdere spierscheuringen opliep. Ik was zo fragiel dat ik hem op een dag brak toen ik mijn broek uittrok, een schande die ik pas vandaag, vijftig jaar later, onder ogen zie.

Op mijn negentiende had ik al mijn debuut gemaakt voor het Argentijnse nationale team, dus mijn aanwinst was een mooie kans om Alavés te helpen promoveren naar de Eerste Divisie . Maar het leven is niet zo makkelijk, en in dat eerste jaar wisten we degradatie naar de Derde Divisie te voorkomen in de 90e minuut van de finale... met een doelpunt van mij. Ik koester die herinnering met trots, want niet falen is net zo belangrijk om te eren als slagen. Ik dacht dat Alavés mijn springplank naar Real Madrid zou zijn. Maar om die sprong te voltooien, moest ik tien jaar wachten en eerst een onvergetelijke ervaring meemaken in Zaragoza, al in de Eerste Divisie.

Ik woonde in een hotel en op lange, eenzame middagen zocht ik mijn toevlucht in lezen, een kameraad die me nooit in de steek liet. In mijn tweede leven waren woorden net zo belangrijk als de bal in mijn eerste. Ik heb nooit geweten of mijn carrière bij Alavés de beste professionele beslissing was, maar ik twijfel er niet aan dat het persoonlijk een periode was die me heeft gevormd en gehard.

Ik ontmoette mijn vrouw in Vitoria, en voordat ik er echt was, was ik al bezig met het ontwikkelen van kinderen die me nu kleinkinderen hebben gegeven. In vijftig jaar is er tijd voor goede dingen, heel goede dingen, slechte dingen en heel slechte dingen. Dat heet leven. En hoewel ik vandaag terugkijk, heb ik altijd geloofd dat het leven voor me ligt.

Ik herinner me een autorit met Alfredo Di Stéfano , die half bang zei terwijl hij te hard reed: "Of we rijden te hard, of de steden liggen te dicht bij elkaar." En net zo snel zie ik de voetballer, de coach, de manager, de communicator, de spreker voorbijrijden... altijd met één voet stevig in de schijnwerpers, mijn passie en mijn feestvreugde.

Vandaag voel ik me 100% Argentijns en 100% Spaans. Ik weet dat als Milei dit zou lezen, ze een deel van mijn Argentijnse identiteit zou afpakken omdat ik weg ben, en dat Abascal mijn Spaanse identiteit zou afpakken omdat ik ben gebleven. Maar wat kun je daaraan doen?