Verdeliss verkoopt beter dan atletiek

De Gallur-indoorbaan in Madrid is een magische ruimte. De zonnestralen filteren door de houten gewelven en creëren een prachtig clair-obscur op een tartan die zo bruin is dat het lijkt op een onverhard pad. Gedurende vier sessies en drie dagen werd daar het beste van de Spaanse atletiek tentoongespreid, tot groot genoegen van een publiek van slechts 2.500 mensen op de beste dagen, die in vervoering raakten met een Tasmaanse duivel genaamd Abel Jordán, wiens roots in Cuba liggen vanwege de politieke drama's en de families die moesten vluchten voor Franco en later voor Fidel, en met de beste generatie sprinters uit de geschiedenis van dit land. Maar ook Ona Bonet die boven de bar zweeft of de lage vlucht van Carmen Rosales en Jaime Guerra, die ze Aerolíneas Guerra noemen. Of een groep achthonderdmeterlopers die zo goed zijn dat ze op de 800 tot 1500 meter meedoen en bijna alle medailles winnen.

In deze magische sfeer verbraken dit weekend Maribel Pérez het Spaanse record op de 60 meter en Adrià Alfonso het record op de 200 meter. Ook drie nationale U23-records zorgden voor de impuls van talentvolle jongeren. Maar afgezien van Gallur en de gemeenschap die van oude atletiek houdt en deze op de Teledeporte op de ouderwetse manier volgt, bereikte misschien een kleiner record het grote publiek met meer kracht: die van de 100 kilometer, een afstand die niet Olympisch is en die een toevluchtsoord is geworden voor ultralopers die er niet in slaagden uit te blinken in de marathon en zijn 42,195 kilometer. Een nieuw succes voor Verdeliss, die beroemd werd nadat hij zeven marathons in zeven dagen en op zeven verschillende continenten had gelopen.

Spanje kijkt met lede ogen aan naar deze prestatie, die veel aandacht heeft gekregen en viraal is gegaan dankzij de sociale media, die het nieuws in een stroomversnelling brengen. En de media, die altijd alert zijn op deze versneller van verhalen, spelen hier meteen op in, op zoek naar lezers die op de koppen klikken. Maar bijna niemand vermeldt dat Verdeliss, eigenlijk Estefanía Unzu, een veel slechter marathonrecord heeft dan de grote Spaanse specialisten: Majida Maayouf, Laura Luengo, Marta Galimany… Verdeliss, die aan een andere influencer , Laura Escanes, moet vertellen dat ze weliswaar acht kinderen heeft en in Navarra is geboren, maar geen lid is van Opus Dei, kleedt haar 100-kilometerrecord in Australië vakkundig aan met emotionele muziek – het nummer In this shirt van The Irrepressibles – en haar enorme community van volgers, het equivalent van de bevolking van Bahrein, wordt verliefd op dit nieuwe succes, wéér een. Zijn echte succes, en een zeer verdienstelijk succes, is echter dat hij mensen beter wist te bereiken dan Maribel Pérez, Adrià Pérez of de Koninklijke Spaanse Atletiekfederatie (RFEA).

De klassieke atletiek schetst een flauwe glimlach en applaudisseert beleefd voor de resultaten van Verdeliss , maar achter de schermen wordt, misschien onterecht, betreurd dat zij, die nooit aan een EK of WK zal deelnemen, laat staan ​​aan de Olympische Spelen, veel beroemder is geworden dan Maribel Pérez of Adrià Alfonso. Er is maar één atlete die qua populariteit kan concurreren met Verdeliss, die 1,6 miljoen volgers heeft op Instagram, en dat is Ana Peleteiro, met 500.000, en niet alleen vanwege haar Olympische medaille.

Maar dit zijn nieuwe tijden. De RFEA publiceerde verschillende filmpjes op haar Instagram-account tijdens het Spaanse kampioenschap. De meest bekeken filmpjes waren die met Águeda Marqués, die enorm populair werd (bijna 100.000 volgers) vanwege haar spontane en grappige antwoorden in de interviews die ze gaf na haar deelname aan de Spelen in Parijs, Peleteiro en Maribel Pérez (81.000 volgers). Het belang en gewicht van sociale netwerken in de 21e eeuw.

Er is niet alleen Verdeliss. Josef Ajram, die ook ver van de sportelite afstond, werd beroemd vanwege zijn vermeende prestaties. En in de hardloopwereld zijn er verschillende figuren opgestaan ​​die, met meer of minder talent voor hardlopen, een opvallend aantal volgers (en geld) hebben weten te verwerven: Raúl Gómez, Pitufollow, Ismanon, Sarabace, Dani Castilla... Want in 2025 is het misschien net zo belangrijk om een ​​goede atleet te zijn en de Olympische Spelen te bereiken, waar de atletiek geen concurrent heeft, als om een ​​legioen volgers te verzamelen om, net als de fluitist, te betoveren met prachtige beelden, tedere muziek en veel sluwheid. Goed gedaan, maar ik zie liever Mariano García en zijn rubberen benen versnellen onder de lichtbundel die door het dak van Gallur schijnt.