Lucas Pérez: Terug naar de wond

Het idee om terug te keren kan beangstigend zijn. Herinneringen worden fictie nadat je tientallen jaren niet thuis bent geweest. In leugens. De geur van eten, gecondenseerd tot een verhaal dat je aan je kinderen en vrienden vertelt, steeds vaker vermengd in de blender op je telefoon, om jullie te verenigen in een leven dat jullie scheidt. Afstand is het mooie, maar het geeft ook een prachtig glans aan het geheugen. En wijzelf, die er beter en meer gedecontextualiseerd uitzien: voetballers, geëmigreerde managers, reizigers en correspondenten die niet meer op een redactie thuishoren. Er is geen betere make-up dan de kilometers, ook al moet je soms teruggaan en de wond van je leven openhalen. Maar het verhaal van O'Neno zou anders zijn.

Twee jaar geleden sloeg de bliksem in op het hebzuchtige algoritme van het voetbal. Lucas Pérez, destijds speler van Cádiz, betaalde 500.000 euro uit eigen zak om terug te keren naar Deportivo en te proberen de Galicische ploeg, die in de Eerste RFEF speelde, te helpen terug te keren naar de Tweede Divisie. En dat deed hij. "Het gaat mij niet om geld, ik wilde naar huis", zei hij tijdens zijn presentatie. Het team van zijn leven, ja. Maar wel een club waar hij een lager salaris zou krijgen. Een kortsluiting in de zaak. Dit gebeurde terwijl talentvolle landgenoten als Gabri Veiga naar Saoedi-Arabië vertrokken, aangetrokken door de stank van olie. En hij kwam aan, opende zijn portemonnee en haalde eruit wat hij nodig had om zijn transfer te betalen en zijn volk hun zondagen terug te geven. Hij had er geen rekening mee gehouden dat zodra hij zijn zak voelde, alle herinneringen die hij had weggestopt, op hem zouden neerkomen.

Terugkomen na een bepaalde tijd kan, afgezien van de kosten die het met zich meebrengt, ook nog eens extreem pijnlijk zijn, zoals de zaak van O'Neno aantoont. Na Arsenal, Westham, Alavés, Elche, Cádiz en zijn terugkeer naar Depor vertrekt de voetballer nu naar PSV Eindhoven (1.700 kilometer met de auto vanwege vliegangst). Hij heeft uitgelegd hoe erg hij het vindt om terug te keren en wat hij heeft achtergelaten (en de slechte verstandhouding met de club).

Lucas Pérez, inmiddels 37, verliet hem toen hij pas twee was, vertelden zijn ouders maandag aan El partidazo de la Cope , in een van die zeldzame en waardevolle interviews die voetballers nooit geven. Ze lieten hem achter in een pleeggezin, een weeshuis. Daarna namen zijn grootouders hem in huis en voedden hem op. "Er kwam een ​​burofax bij de club aan met een klacht van mijn vader", zei hij, waardoor het tempo van het interview plotseling veranderde. Want het blijkt dat zijn vader nu levenslange alimentatie eist. Net als haar moeder toen ze bij Arsenal tekende en de geur van de kilo's van Coruña rook, huilde ze een paar traantjes. “Ik heb een open wond. Maar ik wil het vertellen; Want toen ik terugkeerde naar Deportivo was het om te blijven, niet om te vertrekken.”

Lucas Pérez keerde terug naar Coruña omdat het zijn thuis was, en hij moest om dezelfde reden vertrekken. “Ik ben weggegaan vanwege mijn vader. De stad is erg klein. Ik heb het al meerdere keren meegemaakt en het is niet prettig.” Deze keer beleeft hij zijn herinneringen aan Holland. Hij heeft al een appartement, drie slaapkamers, 2.300 euro. Als het gemeubileerd is, weet je nooit of het lang meegaat. Hij heeft weer wat afstand tussen hem en mij gecreëerd. En soms is dat maar beter ook.