Hoe meer gras, hoe minder strategie

Tennisfans hebben vandaag een evenement dat onmogelijk te negeren is. Om vijf uur betreden de Italiaan Jannik Sinner en de Spanjaard Carlos Alcaraz het centercourt van de All England Lawn Tennis & Croquet Club om te strijden om de Wimbledon-titel. In de twee weken van de competitie tot nu toe hebben deze twee spelers opnieuw laten zien hoe groot de afstand is tussen hen en de rest van de kanshebbers en hoe weinig er te bekennen is onder hun achtervolgers die hen de komende jaren in de problemen kunnen brengen. Hun cijfers bewijzen dit in die mate dat er geen ruimte meer voor twijfel bestaat.

Dit is de vijfde Grand Slam-finale voor de Italiaan en zijn vierde opeenvolgende deelname sinds hij vorig jaar de finale van de US Open bereikte. Voor Carlos is het zijn zesde in deze toernooicategorie sinds zijn eerste overwinning in New York in 2022. De Italiaan komt in de hoop zijn naam voor het eerst toe te voegen aan de erelijst van het prestigieuze toernooi in Londen. Ondanks zijn jonge leeftijd zal de Murcian dit doen om zijn derde Grand Slam-titel te veroveren . Het is duidelijk dat het feit dat hij de voorgaande twee edities heeft gewonnen en zijn onderlinge duels heeft gedomineerd (8-4), de Spanjaard een zekere kalmte geeft.

Afgezien van de eerste indrukken van de belangrijke wedstrijd van vandaag, is er één opmerkelijk feit dat mijn aandacht trok en laat zien hoe tennis de laatste jaren is veranderd. Ik doel op de bijna onberispelijke staat van het gras op het centercourt, wat verre van een triviale observatie is, maar wel degelijk van invloed zou kunnen zijn op de uitslag van deze finale.

In de jaren voordat we op het professionele circuit terechtkwamen, was de baan waar de finale plaatsvond meestal al behoorlijk versleten rond het net. Dit was een duidelijke demonstratie van de typische sport van die tijd: serveren en snel naar het net komen, zoals Boris Becker, om er maar een paar te noemen, en anderen. Een paar jaar later, en als je nieuwsgierig genoeg bent om het te bekijken, kun je afbeeldingen bekijken van de beroemde finale van 2008 tussen Federer en Rafael , waarop je een behoorlijk verwoeste baan over het hele speelveld kunt zien; nog een veelzeggende demonstratie van het soort tennis dat toen gespeeld werd.

De spelers hadden inmiddels hun rendement aanzienlijk verbeterd, het serveren naar het net spel was niet langer een voordeel, er was veel meer variatie nodig en dus moesten ze over het hele veld bewegen, met de bijbehorende slijtage.

Het feit dat snelheid belangrijker is dan wat dan ook in het tennis van vandaag, betekent dat we de afgelopen twee weken minder rally's vanaf de baseline en veel minder slijtage hebben gezien op de baan waar de twee finalisten vandaag spelen. Deze omstandigheden bevorderen een sneller, minder strategisch spel, iets wat Carlos enigszins zou kunnen hinderen, die op een langzamere baan meer mogelijkheden zou hebben om zijn aanpak te variëren en niet gedwongen zou worden tot een constantere en monotone rally.

Hoe dan ook, ik weet zeker dat zijn snelheid, aanpassingsvermogen en kampioenspotentieel hem niet in de steek zullen laten. Er bestaat echter geen twijfel over dat de wedstrijd die we nu gaan zien net zo spannend en onzeker zal zijn als die we iets meer dan een maand geleden meemaakten in de prachtige finale van het toernooi in Parijs.