De Frutos brengt Gazzaniga in verlegenheid, tot grote vreugde van Rayo Vallecano

Deze Rayo verandert niet. Hun fantastische oefening in introspectie stelt hen in staat zichzelf en hun talenten te leren kennen, maar ook hun tekortkomingen te verbeteren en hun sterke punten te benutten. Die sterke punten brachten hen vorig jaar naar de Conference en hielpen hen dit jaar een Girona-team te ontmantelen dat onderweg de weg kwijtraakte, ideeën en persoonlijkheid in de verdediging miste, even onhandig was met de bal als lauw was tegen aanvallen van de tegenstander. Een kunstwerk van spits De Frutos; een absurdistisch werk van doelman Gazzaniga.

Míchel betreurde het dat hij vorig seizoen in de zomer niet kon, of niet wist hoe, werken, omdat hij prestaties belangrijker vond dan spelen, onder de druk van de Champions League en de lucratieve financiële beloningen. Hij vergat zijn basis en, erkende hij, het was voor Girona moeilijk om zijn tempo gedurende het jaar te veranderen, zozeer zelfs dat hij soms in de achteruitkijkspiegel keek, uit angst dat de dreigende degradatie hem zou opslokken. Dat was niet het geval , en tijdens deze voorbereiding heeft Míchel de basis kunnen leggen en zijn geliefde voetbal kunnen hervatten, het soort dat verklaard wordt door de bal aan zijn voeten te hebben, met balbezit als kenmerk, maar verticaliteit als vereiste. En zo kwam het team vanaf het begin over, blij en comfortabel met de bal... Maar dat duurde niet lang. Vooral omdat aarzeling een hoge prijs heeft.

Het blijkt dat Rayo zich niet laat intimideren door een tegenstander die de bal vasthoudt. Een team met een sterk en hecht team zoals er maar weinig zijn, een collectieve verdediging die hen in staat stelt zonder aarzeling te counteren, weinig passes en veel yards, en doelgerichte ballen gericht op De Frutos, de nieuwe spits van Íñigo Pérez en de winnende weddenschap. Hij was topscorer in de voorbereiding en tevens topscorer van de competitie, omdat Gazzaniga een verbluffende fout maakte.

Het bleek dat de doelman de bal van David López kreeg. Een knappe pass. Geen haast. Maar een onverwachte uitdaging voor Gazzaniga, die de bal bijna raakte in zijn poging Krejci te bereiken. Een gouden kans voor De Frutos, die de actie achtervolgde en uiteindelijk de jackpot won. Gelukkig voor hem, maar ook dankzij zijn harde werk, was er meer. En die kwam in de volgende actie, na een van die acties die door zijn verdediging werden aangestuurd. Hij vocht en won positie, weerstond de druk van Krejci en bereikte de achterlijn om een geweldige pass te geven aan Álvaro, die zijn voet erin zette en nog een doelpunt scoorde. De vreugde van Rayo Vallecano en de ontzetting van Girona, die hevig trilde en hun plan in de war schopte. Het heeft weinig zin om de bal te willen als alles van achteruit een sudoku-puzzel is.

Gazzaniga maakte dit duidelijk na een ellendige middag. Hij kreeg opnieuw een pass en probeerde, in plaats van die af te schudden, langs een onvermoeibare De Frutos te snijden. De rust eindigde in een gepruttel, een bal naar de spits, een penalty en een rode kaart voor de doelman. Drie klappen in de rust, maar als er niet meer waren, dan was het dankzij twee knappe reddingen van invaller Krapyvtsov.

Met één man minder op het veld wijzigde Girona zijn plan en ging verder achteruit in de tegenaanval. Tsygankov zorgde voor een tempowisseling en een pass die de jonge Joël Roca een doelpunt opleverde, die niet meer weg te denken is. Daarna volgde de wisselronde (debuten voor Girona voor Lemar, zeer actief, Rincón en Citizen Reis), en Míchels team probeerde tevergeefs terug in de wedstrijd te komen, omdat Rayo, wederom meer oud dan duivels , de bal wist te behouden en het spel te stoppen, wat chloroform aan de wedstrijd toevoegde.

En daarmee is alles gezegd.

Na een matig seizoen, waarin de aanwinsten het niet hielden in vergelijking met het recente verleden , begon Girona het jaar met veel huiswerk. Dat gold niet voor Rayo, die gewoon doorging met zijn ding, wat zo goed gaat. Dat schreeuwt De Frutos van de daken.