Een oude kruidenierswinkel, steenfabrieken en de geschiedenis van de door paarden getrokken Rural Tramway

“Metselaar”, “pottenbakker” of “bakker”. Elk van deze benamingen past perfect bij Cucullú en benadrukt de diepgewortelde traditie van zijn steenovens , een ambachtelijke productie die zijn bloeiperiode beleefde in de tweede helft van de 20e eeuw met de vuren die in 50 fabrieken werden gestookt.

Hoewel de vlammen door verschillende crises werden getroffen, zijn ze nooit helemaal geblust. Zelfs vandaag de dag zijn de meest representatieve producten van de stad nog te zien in de vorm van stapels stenen die in piramidevorm in de open lucht liggen te drogen.

De rookkolommen die opstijgen in de landelijke omgeving lijken de ingang van dit deel van de wijk San Andrés de Giles via de straat 9 de Julio te omarmen.

Vanaf Route 7 leidt het 4 kilometer lange traject van de enige verharde weg rechtstreeks naar de opkomende culinaire aantrekkingskracht van het gebied, die floreert aan de voet van de witte toren van de Santa Teresita del Niño Jesús-kapel, gebouwd in 1960 en vorig jaar gerestaureerd.

Enerzijds komt de geur van boerenbrood, taartjes met zwarte of varkenszwoerd, bladerdeeg-empanadas in zoete en hartige varianten, croissants en koekjes in plakjes uit de houtoven van bakkerij Santa Teresita .

Een centraal deel van de lokale geschiedenis wordt verteld in dit bedrijf van Silvia Rossi. Haar ouders, Mabel Freggiano en Julio César Rossi (burgemeester van San Andrés de Giles tussen 1983 en 1987 en acht jaar lang raadslid), openden het bedrijf in 1967, op het hoogtepunt van de bloei van de baksteenindustrie.

De locatie van de bakkerij is altijd al een herkenningspunt geweest voor bewoners en reizigers die langs de oorspronkelijke route van Route 7 reisden.

Lang voordat de betoverende geuren van de bakkerij de sfeer van Cucullú vulden, waren er op dezelfde hoek achtereenvolgens een vestiging van de automobielclub, een Texaco-tankstation en een busterminal gevestigd.

Onder de gebakspecialiteiten van Santa Teresita vallen ook het Corrientes-koekje en de chipá van de gebroeders López op. Dit is een duidelijk teken van de aanwezigheid van kolonisten uit de regio Litoral, Santiago del Estero en Bolivia. Zij maakten rond de droogloodsen stenen van een mengsel van gemalen klei, stro, mest en koeienhuid.

Overblijfselen van Cucullú's meest heldere periode zijn ook op het perron en de bouw van het inactieve station nog steeds te zien, wat het beginpunt is van de verstedelijking. Deze werd in gang gezet door een tijdige schenking van land door de Baskische koopman Juan Simón de Cucullú, die zich in 1847 in het gebied vestigde.

De eerste halte van de Rural Tramway , een enkele paardentram die Chacarita met San Andrés de Giles verbond , werd in 1887 geopend.

Later werd deze vervangen door een konvooi getrokken door een stoomlocomotief , wat voorafging aan de snellere doorgang van de Urquiza-spoorlijn. Deze passagiersdienst van Lacroze naar Rojas liep tot 1993, wat een neergang betekende die pas in 1998 een feit werd met de komst van de laatste goederentrein.

Het bescheiden volksfeest dat de omwonenden begonnen te vieren als ze de naderende trein zagen, wordt sinds 2006 elk jaar in november gevierd met het Fiesta del Hornero en Cucullú , Pueblo Alfarero.

Tijdens deze evenementen, waar het hele jaar met spanning naar wordt uitgekeken, leren bezoekers het werk van de hardwerkende ovenarbeiders waarderen . Zij worden geëerd met een monument - dat de metselaar met zijn typische driehoekige kruiwagen voorstelt - op de Plaza del Hornero in de wijk Itatí.

Aan de ene kant van de hoofdstraat laat Rodolfo “Fito” Gallo het roemruchte verleden van de kruidenierswinkel Bar Casa Gallo herleven.

In 2018 veranderde hij het in een landelijk restaurant , met als doel klanten te boeien met de ongeëvenaarde smaken van zijn empanadas uit de kleioven, gebakken rijst, champignons en vlees, ossenhaasbiefstuk met gebakken aardappelen en eieren, linzenstoofpot en varkenshaasje. Regionale gerechten op hun best.

"Mijn betovergrootvader Bartolomé en zijn broer Jorge Gallo waren immigranten uit Cuneo, in de Italiaanse regio Piëmont. Bartolomé wijdde zich aan de veeteelt en Jorge opende deze zaak in 1880, vóór de komst van Federico Lacroze's Tramway Rural", herinnert Gallo zich, staand tussen de tafels op de binnenplaats, waar een watermolen de schaduw van zijn slanke silhouet werpt.

Op tien passen afstand van het restaurant, tussen de muren van de Cucullú Athletic Club (sinds 1929 een bolwerk van sociale bijeenkomsten), klinken de stemmen van landarbeiders die verdiept zijn in een spelletje wapenstilstand – geaccentueerd door een goed getimed drankje – en van melkveehouders die gewend zijn hun karren vol melkkannen leeg te laden.

Maar het pad is nu een doorgangsplaats geworden, gevuld met stilte en het geruis van een herfstbriesje, nauwelijks verstoord door het zachte getjirp van een fluitsignaal, vastbesloten om beschut te blijven in de kruin van een boom.