Wat kunstmatige intelligentie, dat "geëxternaliseerde brein", in de geschiedenis teweegbrengt

Elke dag wordt het moeilijker voor me om mijn werk te doen, en tegelijkertijd wordt het elke dag makkelijker. Het is makkelijker om online toegang te krijgen tot boeken en artikelen die me uren, kilometers of miljoenen pesos zouden kosten om fysiek te raadplegen. Tegenwoordig heb ik met een paar klikken op de juiste toetsen toegang tot het dagelijkse nieuws van de Gaceta de Buenos Ayres , negentiende-eeuwse manuscripten uit Colombiaanse archieven, de eerste editie van Henri Grégoires De la Littérature des Nègres , of het nieuwste boek over slavernij uitgegeven door Cambridge University Press . Alles binnen enkele minuten, bijna direct, vanuit mijn kantoor op de universiteit of vanuit huis. Zo makkelijk.

Met een beetje geluk zijn onze gepubliceerde bronnen gedigitaliseerd met tekenherkenning (OCR), en kunnen we vervolgens zoeken op trefwoorden zonder de moeite te hoeven nemen om elke pagina van decennia, maanden en dagen kranten of lange, meerdelige verhandelingen te lezen. Veel van het oude werk van de historicus is gereduceerd tot slechts een reeks klikken.

Tot voor kort dachten we: "Wat niet mogelijk is, is ons vermogen om manuscripten te lezen vervangen." En nu zijn we er, getuige de snelle toename van projecten en de realiteit van het lezen van handgeschreven bronnen met en door AI. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar hoe de parochieregisters die worden samengesteld en beschikbaar gesteld op www.familysearch.org , eerst werden overgeschreven in afgelegen kleine Amerikaanse steden door aanhangers van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, maar nu effectief worden geïnterpreteerd door een AI.

Ah! We zeiden, maar alleen historici kunnen coherente en betekenisvolle geschiedschrijvingen schrijven op basis van onze lectuur, de bronnen die we selecteren, het historiografische gesprek dat ons werk met zich meebrengt. En toch zien we dagelijks onze studenten in de klas – niet collega's in lezingen en publicaties – een in Silicon Valley of China ontwikkelde AI vragen om de relevante bibliografie over een onderwerp aan te wijzen, deze samen te vatten, hiaten en bronnen aan te geven, en het resultaat te beschrijven in essays met de toon van Eric Hobsbawm of het proza van Mario Vargas Llosa . En sterker nog, ze transformeren ze vervolgens in een podcast of meme .

En dan wordt het werk moeilijker. We bevinden ons midden in een crisis die, zoals Gramsci suggereerde, een leven is tussen het oude dat sterft en het nieuwe dat nooit geboren wordt . Een crisis met betrekking tot de betekenis van historiografisch werk, de vorming van nieuwe generaties en de sociale en politieke rol van wetenschap en geschiedenis.

Op de uitdagingen die de gedecontextualiseerde hypertoegankelijkheid van bronnen met zich meebrengt, reageerde Lara Putnam, hoofd van de afdeling Geschiedenis aan de Universiteit van Pittsburgh, enkele jaren geleden door een beroep te doen op het onvervangbare karakter van het lezen in context, in reeksen en gesitueerd, onmisbaar voor het volledig begrijpen van die stukken historiciteit die de bronnen vormen.

Ze had gelijk. Niet alleen omdat geschiedenis gesitueerd is en betekenisvolle contexten nodig heeft om begrepen te worden. Ook omdat het ertoe doet wie geschiedenis schrijft. Ik bedoel niet dat alleen de lokale bevolking kan nadenken over en de geschiedenis kan begrijpen van de plek waar ze geboren zijn of wonen. Het verleden is een "ander" gebied, vreemd voor iedereen . Het begrijpen ervan is een toegankelijke taak voor degenen die zich rigoureus en gevoelig, geduldig en verbeeldingsvol inzetten voor de gemeenschap die bestudeerd wordt, voor haar tradities, dynamiek en nalatenschap. Deze politieke en zelfs emotionele dimensie die ons in staat stelt historische onderwerpen buiten algoritmische kaders te begrijpen, is wat door AI kan worden geïmiteerd en gerepliceerd, maar niet gegenereerd (hoewel het werkwoord zo dierbaar is voor dat universum).

Het werk van gecontextualiseerde en culturele interpretatie dat historici kunnen verrichten, is onvervangbaar en is het resultaat van training in de oude taken van het lezen, interpreteren, zoeken en verwerken van bronnen, het verbeelden van nieuwe bronnen en het verbinden ervan met ervaringen, collectieve verbeeldingen en culturele sites die a priori niet per se relevant zijn . Het is de overdracht van deze vaardigheden, deze knowhow, die in gevaar is. De overheersing van een sterk visuele, of audiovisuele, cultuur kost tijd en geduld bij het lezen. De verleiding om een samengevatte geschiedenis te begrijpen, verwerkt door AI en opgehoest voor consumptie en reproductie, is alomtegenwoordig.

Het is een moeilijke tijd om geschiedenis te schrijven, ook omdat mensen steeds minder lezen . Daarom worden outreach-strategieën steeds vaker ingezet, met behulp van andere formats om het verleden dichter bij generaties te brengen die minder bereid zijn urenlang naar letters te staren die niet op de pagina bewegen. Het is mogelijk dat de plasticiteit van het menselijk brein blijvend en kritisch leren door te luisteren mogelijk maakt, maar het is ook mogelijk dat het massaal verspreide vermogen om te lezen en het vermogen om verhalen kritisch te bevragen, die misschien wel aantrekkelijk gepresenteerd zijn maar niet gebaseerd op verifieerbare feiten, verloren gaan.

Op dagen dat ik wat pessimistischer ben, denk ik dat de generaties die afhankelijk zijn van de eeuwige beschikbaarheid van het geëxternaliseerde brein dat AI impliceert, zich in de nabije toekomst zullen bevinden in een situatie waarin ze exorbitant hoge bedragen zullen moeten betalen voor dat brein. Ze zullen dan niet meer kunnen lezen en geen toegang meer hebben tot materiële bronnen en manieren om het verleden en het heden te controleren buiten de private systemen om die op eigen houtje kennis vergaren die de mensheid met moeite heeft verworven en die nu op een bedekte maar effectieve manier is geprivatiseerd.

Kortom, mijn werk wordt elke dag moeilijker omdat het essentieel is, maar steeds minder mensen geven erom. Het wordt aangevallen door een overheid die het afwijst omdat het niet verhandelbaar is, terwijl het wordt opgeslokt door AI-bedrijven om hun achterban en hun bedrijven te voeden, wat een vals gevoel van moeiteloos begrip bevordert en alfabetiseringstraining en kritisch denken ontmoedigt. Een media-expert vertelde me dat de oplossing hiervoor uit de technologie zelf zal komen. Misschien, hopelijk. Wanneer studenten over ChatGPT praten alsof het een goeroe is en klagen over vakbonden die stakingen organiseren om hun recht op openbaar onderwijs te verdedigen, sta ik mezelf toe te twijfelen. Terwijl ik de nieuwe golven bekijk, maak ik al deel uit van de zee.

Candioti is historicus, onafhankelijk onderzoeker bij Conicet (Nationale Raad van Binnenlandse Zaken) en het Ravignani Instituut, en universitair hoofddocent aan de Nationale Universiteit van Litoral. Ze is auteur van A History of Black Emancipation (Siglo XXI).