De geest van de ex in bed / Seks met Esther
In bed slapen slechts twee mensen zelden samen. Er loert altijd een derde: de geest van de ex. De ene partner komt gretig binnen, maar vermoedt dat de ander, terwijl ze druk bezig is, elke aanraking afweegt tegen een herinnering die de begane grond nog niet heeft verlaten. En dan verandert wat eigenlijk medeplichtigheid had moeten zijn in een audit van spoken.
Het merkwaardige is dat geen van beiden het toegeeft. Het duo beweert dat ze elkaar niet vergelijken, dat het verleden verleden tijd is. Slechts één gebaar, één onverwachte beweging, volstaat echter om de vraag te stellen: "Met wie heeft hij dit gedaan?" En de taak die had moeten verlopen, bevriest, alsof het bed het toneel is van een imitatiewedstrijd.
De ander streeft ernaar om te behagen, maar voelt dat de beoordeling niet van voren komt, maar van achteren, door iemand die er niet meer is. Het wordt een geschiedenistest: wie heeft het het langst volgehouden, wie heeft de meeste houdingen bedacht, wie heeft de meeste zuchten ontlokt. En natuurlijk wordt het verlangen gesmoord door vergelijkingen die nooit hardop worden uitgesproken.
Hoe verjaag je deze schaduwen? Ten eerste door te begrijpen dat elke kindertijdmaatschappij haar eigen script schrijft. Er zijn geen identieke ontmoetingen of gekloonde begane gronden. Doen alsof het heden kan concurreren met het verleden is als een vallenato vragen om als jazz te klinken : beide zijn muziek, maar niet in hetzelfde ritme.
(Lees meer: De uitkleed-afspeellijst | Column Seks met Esther )
Ten tweede, praten. Want hoewel de mond – in dit geval – ontworpen is om te kussen, dient hij ook om dat ding vorm te geven. Zeggen wat je leuk vindt, wat je opwindt, wat je bang maakt. Speels praten is de beste manier om spoken te verjagen: verander de slaapkamer in een creatieve werkplaats, niet in een beoordelingsbord.
En ten derde, onthoud dat het enige wat telt, aanwezig zijn is. Nostalgie zal in onze herinnering blijven hangen als oude liedjes, maar de melodie van vandaag verdient het om in zijn geheel gehoord te worden, zonder inmenging. Iedereen in bed heeft recht op zijn eigen hit, op een nieuw ritme dat niemands toestemming nodig heeft.
Bovendien is het belangrijk om te begrijpen dat het veld geen podium is voor kampioenschappen. Niemand reikt medailles uit voor acrobatiek of diploma's voor snelheid. De prestatie wordt niet gevierd om records, maar om medeplichtigheid: die veelbetekenende blik die meer zegt dan een schreeuw, die pauze die meer waard is dan een marathon. Wie zich concentreert op het overwinnen van een spook, vergeet uiteindelijk dat de ware overwinning ligt in het bedenken van nieuwe genoegens, niet in het herhalen van de prestaties van anderen.
(Misschien vind je dit ook interessant: Het gaat niet om het speeltje, maar om jou | Seks met Esther )
Tot slot is het belangrijk dat elk lid het voor de hand liggende erkent: de ex kan een geest zijn, maar ook een onvrijwillige leraar. Wat ooit een leerervaring was, kan worden omgezet in kapitaal voor het heden. Het gaat er niet om het verleden te ontkennen, maar het te gebruiken als input voor het heden. Niemand komt immers als een onbeschreven blad onder de lakens: ze komen aan met verzamelde verhalen, littekens, gelach en ervaringen (en zelfs verlangen). En daarin schuilt de uitdaging: ervoor zorgen dat de "emotioneel doden" niet de basis vormen van de "passievol levende".
Uiteindelijk is het punt duidelijk: de ene partner concurreert niet met de exen van de ander, maar met routine; de taak wordt niet gemeten aan de hand van andermans chronometers, maar aan de intensiteit van gedeeld verlangen; en het bed is geen museum van herinneringen, maar een laboratorium van medeplichtigheid. Want geen enkele geest – hoe volhardend ook – kan twee mensen overwinnen die oprecht hun heden voor de benedenverdieping willen uitvinden.
eltiempo
