Moeten Visa of Mastercard bepalen welke videogames we mogen spelen? De schaduw van censuur hangt boven betaalplatforms.

Ontslagen en bedrijfsherstructureringen zijn niet de enige problemen die de gamewereld teisteren: ook de schaduw van censuur hangt boven de sector. Een paar dagen geleden verwijderde Steam ('s werelds grootste distributieplatform voor videogames) honderden games zonder waarschuwing. Na deze verrassing richtte de argwaan van de digitale gemeenschap zich al snel op een aanvulling op de gebruiksvoorwaarden van het platform: in het gedeelte waarin Steam in verschillende artikelen beschrijft wat er niet op zijn platform mag worden gepubliceerd (laster, kinderuitbuiting, haatzaaiende uitlatingen, enz.) , verscheen een 15e richtlijn, volgens welke content die de regels van "betalingsverwerkers" en "gerelateerde kaartnetwerken en banken" schendt, niet is toegestaan op het platform . De betalingsverwerkers van Steam zijn voornamelijk Visa en Mastercard.

Een ander gamingplatform, Itch.io, ging nog een stap verder en heeft onlangs alle games gedeïndexeerd en verborgen in de zoekresultaten die NSFW bevatten ( not safe for work , in principe inhoud voor volwassenen). Itch.io plaatste een bericht waarin het zijn spijt betuigde over het ongemak, maar ook wees op de kern van het hele probleem: het Australische feministische collectief Collective Shout, een pressiegroep die al jaren aan de kaak stelt wat zij als ongepaste inhoud over vrouwelijke seksualisering beschouwen . Collective Shout reageerde door te zeggen dat zij Steam en Itch.io al lange tijd volgden zonder enige reactie van de digitale winkels te krijgen en dat zij daarom een campagne waren gestart met duizenden berichten naar Visa en Mastercard, om hen onder druk te zetten om hen te dwingen hun hand af te dwingen. De druk heeft gewerkt en gamers over de hele wereld hebben gezien hoe een Australische lobby plotseling beslist welke inhoud gepast is en welke niet.

De kwestie is complex. Als je je verdiept in de motieven van deze lobby (die al heeft geprobeerd boeken als 50 Shades of Grey of games als GTA V en vele andere te boycotten), ligt de kern van de zaak in een specifieke titel: No Mercy . De game, door de eigen ontwikkelaars omschreven als een simulator van "seks zonder wederzijdse toestemming", bevatte expliciete scènes van geweld, verkrachting en incest . No Mercy is een smet op de wereld van videogames en was de titel waarop Collective Shout terecht aandrong op een boycot. Maar hoe afschuwelijk een game als deze ook mag zijn, onze vinger mag ons niet blind maken voor de maan: alleen al vorig jaar verschenen er 18.965 games op Steam (dat eigendom is van ontwikkelaar Valve). games, en de hele industrie aanvallen vanwege één game is hetzelfde als de hele filmindustrie aanvallen, want snuff-films bestaan.

Het is belangrijk om te vermelden dat deze censuur die binnenkort van kracht wordt, nu niet alleen geldt voor seksueel expliciete thema's, maar voor alle soorten content voor volwassenen. Zo vind je op Itch.io geen games meer zoals Consume Me van Jenny Jiao, een autobiografische, bekroonde game over eetstoornissen, maar dan wel strikt genomen met content voor volwassenen. Het is een waardevolle game, net als vele van de tientallen andere die verdwenen zijn: games die over thema's voor volwassenen gaan (geweld, seks, stoornissen, oorlog), omdat er, net als duizenden films en boeken, artistieke expressiemiddelen bestaan die juist de duisternis van de wereld aankaarten.

Dat de morele criteria van een kleine Australische lobby (verbonden aan puriteinse en anti-abortusbewegingen) met geweld aan de wereld worden opgelegd, is ernstig, maar de toekomstige gevolgen voor de digitale wereld komen eigenlijk uit een andere hoek: Steam en Valve, die tot nu toe niet alleen garant stonden voor creativiteit maar ook voor goede praktijken tussen koper en verkoper, hebben plotseling het vetorecht van financiële bedrijven overgenomen. Concreet hebben ze deze inmenging in creativiteit en moraal gelegitimeerd met de 41 woorden van hun nieuwe Artikel 15. We geven allemaal de voorkeur aan een wereld waarin een game gebaseerd op verkrachting niet commercieel kan worden verspreid. Maar we moeten ons afvragen of de oplossing hiervoor is dat de creditcardmaatschappijen ons vertellen wat er wel en niet mag worden gepubliceerd. Want laten we onszelf niet voor de gek houden, zij zullen ongetwijfeld de eersten zijn die een genadeloos beleid hanteren voor alles wat tegen hun belangen ingaat. Vandaag is dat content voor volwassenen. Morgen kan het van alles zijn.