Manuel de la Calva, een emotionele gevoeligheid aan de oppervlakte

Ik ben altijd al een diehard fan van The Everly Brothers geweest, dus toen het Dúo Dinámico begin jaren zestig naar Las Palmas kwam, zag ik dat als een kans om ze met mijn idolen te vergelijken. Maar hun manager, José María Laso de la Vega, vroeg ons om het voorprogramma van het duo te verzorgen in het Teatro Pérez Galdós. Daar ontstond een vriendschap tussen Manolo en Ramón die de afgelopen 65 jaar van ons leven heeft geduurd. Eenmaal in Madrid verstreken de jaren en werd onze relatie niet alleen versterkt op muzikaal vlak, wat uiteraard de belangrijkste spil was, maar ook op andere, meer persoonlijke vlakken. En het was bij Manolo dat ik de grootste connectie en de grootste convergentie van mijn leven en mijn professionele doelen vond . Samen besloten we te vechten voor auteursrechten en andere vakbondseisen, en zo breidden we de kring van dienstplichtigen uit, waaronder illustere kameraden uit die tijd zoals Manolo Alejandro, Pablo Herrero, Luis Cobos, Pepe Nieto, Fernando Arbex, Manolo Díaz, Juan Pardo, Juan Manuel Serrat, Luis Eduardo Aute en een lange lijst van anderen.

Maar Manolo de la Calva was niet zomaar een geweldige schepper en kunstenaar zoals iedereen. Hij had een rauwe emotionele gevoeligheid, een empathie die ver verwijderd was van sterrendom , en een glimlach die hem in staat stelde zelfs de moeilijkste momenten te verwerken . Hij wist hoe hij een ster kon zijn en tegelijkertijd met voorbeeldige vurigheid en toewijding voor zijn gezinsleven kon zorgen, een vriend voor iedereen en een steun voor de minderbedeelden.

Onze carrière bij SGAE dwong ons om lief en leed te delen, maar bovenal om de complexe omstandigheden waarin veel van onze collega's zich bevonden beter te begrijpen. Manolo en Ramón wisten zich aan te passen aan veranderingen en hun ethische kompas en hun genegenheid voor hun publiek te behouden. Tot voor kort bezochten drie generaties fans hun concerten, en Manolo straalde een oprechte, oprechte spontaniteit en vitaliteit uit.

Ik hoorde van hem over zijn gezondheidsproblemen, zonder drama of onafgemaakte zaken. Hij behield zijn glimlach en beschouwde zijn familie en vrienden als de complete, vervulde mens die hij altijd was geweest. Hij leefde een voorbeeldig leven vol succes en omringd door trouwe vrienden. Hij zou niet willen dat we afscheid nemen met tranen, alleen met muziek en gedeelde herinneringen. Niemand sterft voordat hij vergeten is, en hij laat ons zijn muziek na om hem te eren, waar buitengewone wezens ook leven. Ik hou van je, mijn vriend.