Soms kan er drama zijn – de buitengewone speelstijl van Roland Garros-finalist Carlos Alcaraz

Nee, Carlos Alcaraz was nog lang niet klaar. Hij had net de halve finale gewonnen van Roland Garros in Parijs tegen Lorenzo Musetti, maar omdat de Italiaan zich met een dijbeenblessure moest terugtrekken bij een stand van 4-6, 7-6, 6-0, 2-0, voelde Alcaraz zich enigszins verplicht om iets terug te doen voor het uitverkochte publiek van Court Philippe-Chatrier. Het duurde maar liefst twintig minuten voordat de Spanjaard eindelijk in de catacomben verdween.

Van tevoren nam de 22-jarige de tijd om rustig talloze handen te schudden, tennisballen te signeren en selfies te nemen met degenen die de baan hadden bereikt. Alcaraz speelt die rol niet. Hij geniet er oprecht van; het is belangrijk voor hem om op de een of andere manier benaderbaar te zijn. In Parijs werd hij de laatste tijd ook vaak gespot met de ballenjongens.

Alcaraz is zelf nog maar een klein kind, zou je denken als je hem een ​​tijdje observeert. Of het nu tijdens de training is op het trainingscomplex van Jean Bouin, op slechts tien minuten lopen van de faciliteit, of in deze scènes na zijn wedstrijden, hij heeft het bijna altijd naar zijn zin en laat die open lach zien die zo kenmerkend voor hem is.

Met zijn vriendelijke, zorgeloze houding is Alcaraz er nu voor de vijfde keer in geslaagd de finale van een van de vier Grand Slam-toernooien te bereiken. Mindset is één factor, en zijn uitstekende spelvermogen de andere, waarmee de viervoudig majorkampioen zich onderscheidt. Het zag er niet goed uit voor de Spanjaard aan het begin van de halve finales.

Tot ver in de tweede set maakte hij 24 zogenaamde "onnodige fouten", die makkelijk te vermijden fouten waar tennis zo'n hekel aan heeft. Musetti speelde echter ook goed. Hij lokte Alcaraz herhaaldelijk naar het net en versloeg hem vervolgens met zijn kenmerkende slag, de eenhandige en heerlijk zachte backhand. Pas laat in de tweede set nam Alcaraz zelf het initiatief, nam hij meer risico's en speelde hij zijn beste tennis, nota bene, in de tiebreak.

Het is een terugkerend patroon: de echt grote spelers presteren altijd wanneer het erop aankomt. Alcaraz doet in dit opzicht zeker niet onder voor zijn tegenstander in de finale van Roland Garros, Jannik Sinner. Al speelde Musetti's blessure hem wel in de kaart. De wedstrijd van zondag tussen de nummer 1 en nummer 2 van de wereld is de logische finale.

Beiden gleden door het toernooi in het Stade de Roland Garros. Dit gold met name voor Sinner, die Novak Djokovic vrijdagavond in zijn halve finale in drie sets versloeg met 6-4, 7-5 en 7-6. Maar Alcaraz had ook enkele turbooverwinningen op zijn naam staan. Hij had slechts anderhalf uur nodig om zijn 6-0, 6-1 en 6-4 overwinning op Tommy Paul in de kwartfinale veilig te stellen.

Eén ding is al duidelijk: een gebrek aan energie is niet doorslaggevend voor winst of verlies in de finale. Noch Alcaraz, noch Sinner hoefde de anaërobe drempel te overschrijden in hun eerdere Roland Garros-wedstrijden. Dit is voor de Spanjaard nog belangrijker dan voor Sinner, aangezien Alcaraz van tijd tot tijd vatbaar is voor spierblessures – en dat is misschien wel zijn enige nadeel als tennisser.

De extreem goed getrainde 22-jarige moet er altijd op letten dat hij zijn lichaam in topvorm houdt tijdens een lang toernooi. Dat is tot nu toe in het Stade de Roland Garros ook het geval. Bovendien laat Alcaraz zich – in tegenstelling tot vroeger – niet meer uit het veld slaan door een achterstand. "Tijdens een Grand Slam heb je altijd de tijd om terug te komen. Ik heb me hier nog nooit zorgen gemaakt. Zelfs niet als ik een set verlies, zoals vandaag tegen Musetti," zei Alcaraz op de persconferentie. Hij voegde eraan toe: "Ik ben er mentaal ook klaar voor om me er niet door van mijn stuk te laten brengen; het is een grote stap in mijn ontwikkeling."

Flexibel blijven in je hoofd, de volgende stappen zetten en obstakels overwinnen – deze houding onderscheidt je van de rest in het professionele tennis, zelfs op het hoogste niveau. Spelers zoals Alexander Zverev, Stefanos Tsitsipas en Andrey Rublev, maar ook Casper Ruud en Daniil Medvedev zijn van de partij. Deze zogenaamde tussengeneratie op de tour is al lang links en rechts ingehaald door Alcaraz en Sinner.

In zijn spannende en gevarieerde spel heeft Alcaraz, in zijn geboortestad Murcia bekend als "Carlitos", oftewel de kleine Carlos, geen zwakke punten. Hij neemt graag risico's en heeft een uitzonderlijk balgevoel, wat vooral tot uiting komt in zijn vloeiende forehand dropshot. Hij beweegt voorwaarts en zet zijn hele lichaamsgewicht in voor deze slag, die aanvoelt als een balletfiguur.

Na een verlies in Madrid 2022 zei Novak Djokovic ooit over zijn tweede belangrijke wapen, de trapservice, dat hij nog nooit een bal zo hoog had zien stuiteren. Alcaraz wint zijn wedstrijden ook met veel drama. Bij Sinner lijkt alles rationeler en verloopt het volgens een strak wedstrijdschema. Alcaraz zei ooit over zijn houding ten opzichte van tennis: "Tennis spelen zou nooit een opgave moeten zijn."

Bij hem lijkt het nooit zo. Zelfs zijn coach, Juan Carlos Ferrero, voelt hetzelfde als iedereen die zijn leerling al jaren volgt: "Ik vind het leuk om naar hem te kijken, maar als zijn coach zou ik eigenlijk moeten lijden." Kun je met zo'n relaxte houding een grote finale ingaan? Alcaraz is er zeker toe in staat. Hij vertoonde in ieder geval geen enkel teken van nervositeit voor de finale van Roland Garros.

Het is maar een gok, maar misschien komt het ook doordat hij zijn geduchte Italiaanse rivaal verrassend in drie sets versloeg in hun laatste ontmoeting in de finale van de Masters in Rome. De nummer één van de wereld leek soms machteloos. Zulke dingen blijven je bij. "Ik weet dat ik veel intensiteit in mijn wedstrijden kan leggen. Dat geeft me vertrouwen. Ik ben nu heel kalm," zei Alcaraz na het bereiken van de finale.

Sinner maakt misschien wel iedereen op het veld kapot, maar zelfs als hij, Alcaraz, verliest, kan hij er nog steeds iets van leren. "Natuurlijk zal het zwaar zijn. Maar deze wedstrijden laten zien wat je beter moet doen. Dus dat is mooi meegenomen." Het is precies deze instelling die Alcaraz tot een kampioen maakt.

Een artikel uit de « NZZ am Sonntag »