Chemie Leipzig | Thuis is waar de gestoofde worst suddert

Hoe erg is de situatie bij Chemie Leipzig nu echt, en wat heeft het zaad van het kwaad in München ermee te maken? Luister, lieve mensen, naar wat mijn dromenvanger me in het blauwe uur influisterde!

Eindelijk trainen ze op sintels als straf, juichten de Leipziger Chemie-jongens na hun recente thuisnederlaag tegen Jena voor de zesde keer op rij en zaten ze in de kleedkamer, doorweekt van het zweet, starend in het niets. Hoewel de fakkels fel schenen in het uitverkochte Leutzscher Stadion en de Chemie-fans non-stop hun prachtige liederen zongen, had Chemie geen schijn van kans tegen hun rivalen uit Jena. Ik voelde medelijden, want ik deel de onzinnige haat van de mannelijke nachthemden die het discours aan beide kanten domineren niet. Ik wil Chemie in de Regionalliga zien; geen enkele andere fanbase krijgt het stadion zo op zijn kop, ook al is de club qua sportieve prestaties duidelijk niet goed op dreef.

Ik was te gast op de oude houten tribune tijdens de tweede helft en genoot van het geroezemoes en de aanwezigheid van de vele oudere mannen die me 40 jaar geleden met houten latten door de omliggende tuinen joegen omdat ik het waagde als uitsupporter hun glorieuze plek van eerlijke Noord-Saksische arbeiderszweet te betreden. Oudere dames versierden de tribunes nauwelijks, wat geheel paste bij de normen van begin jaren tachtig, toen vrouwen zich om goede redenen verre hielden van de subproletarische mannelijke drukte.

Na de aftrap stroomde een leger fietsers, gegarandeerd discriminatievrije jongeren van beide geslachten, in de nazomer van Leipzig het stadscentrum binnen. In Leipzig zijn de reistijden hooguit halflang en wordt de tramdienstregeling door een incompetent persoon georganiseerd. We stonden dus bij de tramhalte toen Sausage-Uli en Clock-Kalle plotseling uit de bosjes sprongen. Ze zwaaiden wild met bankbiljetten en riepen: We doneren ons niet-aangegeven geld aan Chemie Leipzig, ze zouden drie spitsen moeten kopen! En we eisen het ontslag van Max Eberl bij FC Bayern, we geven hem aan Chemie! Uli, huppelend: Karl-Heinz en ik, wij twee bezemmakers, stonden altijd naast de oorspronkelijke Beierse poort naar het paradijs als er problemen waren en sloegen elkaar met een koevoet, onze goede weg naar het kampioenschap. Max wilde niet meedoen; Max is te gevoelig voor Bayern, en bovendien draagt ​​hij zijn lederhosen achterstevoren. Schmorwurst voor iedereen!

Wat een bizar beeld, maar hoogstwaarschijnlijk is dit precies de weg naar succes. Na een minuut verdwenen de twee corruptelingen in de uitlaatgassen van de Leutzsch-auto – net zoals de half-mens, half-hond over onze Moeder Aarde loopt, zo dwaalt ook de corrupte mijnwerker erover rond. Ze lieten verbijsterde chemische elementen achter (plus spikkels uit Jena). Wat te doen als de chemie plotseling miljonair wordt? Dankzij de snelle interventies van Kalle en Uli! Kokende vreugde verspreidde zich onder de aanwezigen; ze staken hun handen omhoog en zongen: Chemie Leipzig, Chemie Leipzig, ik droom elke nacht van Chemie Leipzig!