Valse Hoop Syndroom: U lijdt mogelijk aan het Valse Hoop Syndroom

Stelt u zichzelf vaak grote doelen, maar lukt het u niet om ze in daden om te zetten? Dan lijdt u mogelijk aan het valsehoopsyndroom.
“Hoop sterft het laatst”, luidt een oud gezegde. Maar is dat wel zo goed? Hoop beschrijft het geloof in de mogelijkheid van een positieve uitkomst in de toekomst en het verlangen daarnaar. Hoop wekt meestal een positief, misschien zelfs optimistisch gevoel in ons op. Soms spreekt het geloof in wat mogelijk is echter de realiteit tegen – en creëert zo onrealistische verwachtingen.
Dit is wat er achter het valse hoopsyndroom schuilgaatIn hun concept van het "False Hope Syndrome" (2002) beschrijven de wetenschappers Polivy en Herman dat de te hoge verwachtingen die we aan onszelf stellen, vaak kunnen leiden tot herhaaldelijke mislukkingen. Het werkt als volgt: ten eerste krijgen we een gevoel van optimisme en controle wanneer we onze doelen stellen en ernaartoe werken. Plannen maken is leuk en het zien van de resultaten kan een echte euforische ervaring zijn. Maar omdat onze inspanningen vaak gebaseerd zijn op onrealistische verwachtingen, duurt het niet lang voordat we in de problemen komen en uiteindelijk falen.
Vaak komt dat doordat de doelen die we onszelf stellen simpelweg niet realistisch zijn wat betreft snelheid, omvang en gemak van implementatie. Niemand behaalt van de ene op de andere dag blijvend succes, ook al suggereren reclames en dergelijke soms anders. Herhaaldelijk falen kan leiden tot een neerwaartse spiraal van frustratie, twijfel aan jezelf en angst om te falen. Bovendien kan de vervorming die gepaard gaat met het valsehoopsyndroom zich in ons onderbewustzijn nestelen en ons gevangen houden in een vicieuze cirkel van actie en mislukking.
Het is niet gemakkelijk om uit de maalstroom van valse hoop te ontsnappen, maar het is mogelijk. Het belangrijkste is om microdoelen te stellen in plaats van grote doelen. Dit helpt je om op het goede spoor te blijven en de motivatie niet te verliezen. Kleine successen kunnen dan gevierd worden!
Een kapitalistische uitvinding?Het nieuwe dieetprogramma dat u in slechts vier weken uw droomlichaam belooft. De taalcursus waarmee u binnen zes maanden klinkt als een native speaker, of de Pilates-trend uit de VS die ervoor zou zorgen dat uw buikspieren in een mum van tijd groeien? Wij groeien op in een maatschappij die doelbewust gebruikmaakt van het syndroom van valse hoop om onze aankoopbeslissingen te beïnvloeden en ons ervan probeert te overtuigen dat we absoluut consumentenproduct XY nodig hebben om dichter bij onze doelen te komen – en uiteindelijk echt gelukkig te zijn.

Wilt u weten hoe u beter met stressvolle situaties kunt omgaan? Bent u op zoek naar routines die u helpen om te ontspannen? Wilt u eindelijk weer in slaap kunnen vallen of de hele nacht doorslapen? Deze en andere vragen beantwoorden wij in ons PDF-dossier.
In hun boek "Happycracy" (2019), dat zich laat vertalen als "de maatschappij van het geluksbevel", betogen socioloog Eva Illouz en psycholoog Edgar Cabanas dat onze kapitalistische maatschappij deze dynamiek doelbewust uitbuit. Het motto is: "Koop het - en je zult gelukkig zijn." Zelfoptimalisatie is bijna een must in een systeem dat prestaties en efficiëntie hoog in het vaandel heeft staan. Geluk en succes worden gepresenteerd alsof ze voor 100 procent onze persoonlijke verantwoordelijkheid zijn. Als iemand faalt, dan heeft hij of zij waarschijnlijk niet hard genoeg geprobeerd, te snel opgegeven, of was hij of zij niet ambitieus genoeg...
Helaas heeft niet iedereen toegang tot exact dezelfde middelen. Het maakt bijvoorbeeld verschil of ik een taalcursus kan betalen of thuis zelf een nieuwe taal kan leren, en of ik daar überhaupt de tijd voor heb. Een alleenstaande moeder die nauwelijks tijd heeft om te ontspannen tussen de zorgtaken en haar betaalde baan door, zal er waarschijnlijk niet aan denken om zo'n cursus te boeken. Een mens kan ook slachtoffer worden van maatschappelijke ongelijkheid. Maar door de verantwoordelijkheid bij het individu te leggen, wordt de aandacht ook afgeleid van structurele problemen. Als we onszelf willen bevrijden van het valse hoopsyndroom, kunnen we eerst proberen de zelfoptimalisatiemanie in twijfel te trekken. Want daar word je zeker niet blij van.
oke Brigitte
brigitte