Ben ik de enige?: Hoe een automaat mij in een worsteter veranderde

Laatst stond ik voor de worstautomaat. Onze slager had hem geïnstalleerd voor iedereen die op zondag ineens trek heeft in braadworst en merkt dat er vier kilo zuurkool in de kast staat, maar geen enkele worst. De automaat is wat een Späti is voor Berlijners en andere stedelingen. Alleen dan zonder sigaretten en bier. En zonder vriendelijke bediening.

Hij is dag en nacht bereikbaar en staat klaar om je te helpen in tijden van nood, zelfs als alle winkels gesloten zijn. Tenminste, dat beweert onze slager. Hij is meestal het tegenovergestelde van vriendelijk, dus je mist de vriendelijke service bij de automaat helemaal niet: je gooit geld in de automaat, toetst een nummer in en er komt worst, gegrild vlees of zelfs hondenbotten uit als je dat wilt. Klinkt simpel!

De eerste keer dat ik voor de automaat stond, slikte hij mijn briefje van 20 euro in en deed vervolgens nogal doof: ik kreeg niet wat ik wilde, noch wisselgeld. Tja, ik had mijn tiener net zo goed naar de winkel kunnen sturen!

Ik drukte koortsachtig op de knoppen, maar de automaat reageerde niet. Ook de annuleerknop werkte niet. Ik vertrok zonder gegrilde gerechten en moest de volgende dag aan onze onvriendelijke slager uitleggen dat ik mijn briefje van twintig euro terug wilde. Zijn blik sprak boekdelen. Sindsdien ga ik liever naar de automaat, zelfs tijdens openingstijden.

Twee weken later, op zondag, stond ik voor de automaat met het muntgeld dat ik in huis, de auto en het pluizenfilter van de wasmachine had gevonden, op zoek naar het vakje voor kleingeld. Helaas was er geen vakje voor muntgeld, alleen een vakje voor briefgeld. Ik reed terug naar huis. Niet om op te geven, maar om een ​​briefje van 20 euro uit de spaarpot van mijn zoon te vissen. Ik wilde die worstjes dolgraag. Wat interessant is, aangezien ik normaal gesproken de worstenbalie bij de slager oversla. Maar die dag had ik mijn eerstgeborene ingeruild voor een paar varkensworstjes.

Ik stopte het biljet van 20 euro erin; mijn eerstgeborene zat in de auto te wachten (voor noodgevallen). De machine slikte het geld in en ik drukte op de knoppen 6 en 1. De worstjes lagen achter nummer 61. Maar er gebeurde niets. Moest je eerst op de knop drukken en dan pas het geld erin stoppen? Ik zocht de instructies op en keek naar het display. Er stond alleen een 1. Dus drukte ik er opnieuw op.

Waarom stond er 11 in plaats van 61? Ik had geen salade met een cijfer besteld, maar worstjes met zuurkool. Gelukkig zat er geen vakje met het cijfer 11 in. De automaat leek dat niet te weten en rammelde. Toen spuwde hij geld uit: zes euro. Heel grappig.

Ik drukte op annuleren. Nu kwam er tien euro uit. In munten. Wat moest ik met 16 euro wisselgeld voor een automaat zonder muntvakje? Terug in de auto smeekte ik mijn zoon om nog een briefje van tien euro (nu weet hij hoe dat zit). Hij had er geen, maar hij liep met me mee naar de automaat en liet me het muntvakje zien. O.

Ik stopte er vijf euro in. Drukte op 61. Ha! Eindelijk worstjes. Helaas zaten er maar twee paar in het pakje. Ik herhaalde: stopte er vijf euro in, druk op 61. Waarom stond er nu 51? ANNULEREN! Gelukkig was vakje 51 leeg. Gelukkig voor ons, het hondenbot was ons bespaard gebleven. Dus zette ik mijn leesbril op en drukte opnieuw op 61. De worstjes, jawel! En ​​er vielen twee pakjes tegelijk in het vakje – voor de prijs van één! Nou, de automaat had me nog vier euro wisselgeld tegoed. Maar dat zou wel heel kleinzielig zijn. "Laat maar," riep ik over mijn schouder naar de automaat en haalde vrolijk de trekker over.

Thuis hebben we maar kort van de worstjes genoten. De mosterd was op.

Brigitte