Roberta Flack was een van de stijlbepalende zangeressen van soul en R'n'B. Nu is de vertolker van «Killing Me Softly» overleden

Ze voldeed niet aan de verwachtingen. Begin jaren zeventig werd van een Afro-Amerikaanse zanger uit North Carolina verwacht dat hij meeslepende, weelderige soulmuziek zou produceren. Roberta Flack onderscheidde zich echter duidelijk van de door het evangelie opgeleide Aretha Franklin-imitators. Wat haar onderscheidde van de meeste popzangeressen uit die tijd, was haar kalme, volkomen ongekunstelde stem. Toch was het juist deze eigenschap die soms bekritiseerd werd: haar zang zou terughoudend, om niet te zeggen koudhartig zijn.

Roberta Flack werd in 1937 geboren in een muzikale familie. Haar moeder was organiste in de kerk en wekte de interesse van haar dochter voor gospel en klassieke muziek. Roberta Flack begon op 9-jarige leeftijd met pianospelen en op 15-jarige leeftijd werd ze toegelaten tot de studie muziek als pianiste aan de Howard University. Ze studeerde ook muziekeducatie en werkte later als lerares in Washington.

In een nachtclub in Washington, waar ze een verfijnd poprecital gaf, hoorde souljazz-pianist Les McCann haar zingen. Hij raadde ze aan bij zijn platenlabel Atlantic. En Flack debuteerde in 1969 met het album «First Take».

Maar het succes kwam pas drie jaar later, toen Clint Eastwood haar lied “The First Time Ever I Saw Your Face,” een ballade van de politiek linkse Britse songwriter Ewan MacColl, gebruikte in zijn film “Play Misty For Me” (1971). Het nummer kwam binnen in de Amerikaanse hitlijsten, werd uitgeroepen tot Single van het Jaar en won een Grammy. Het pad van Roberta Flack werd geplaveid en leidde van Afrikaans Amerika naar de internationale muziekwereld.

Flack werd pas relatief laat beroemd: in haar dertigste. En dus was ze volwassen genoeg om ermee om te gaan. Ze zong rustig en langzaam, als een volwassene die de wereld nauwkeurig kan beoordelen. Ze voerde nauwelijks eigen werk uit. In plaats daarvan greep ze terug naar composities van anderen die overeenkwamen met haar eigen stijl van expressie. Hun tweede hit, “Killing Me Softly With His Song” (van Norman Gimbel en Charles Fox), bracht Flack in 1973 terug in de internationale hitlijsten. Nu had ze een plekje veroverd in de pop-Olympus.

Roberta Flack kon je niet meteen bekoren; ze acteerde terughoudend, zonder sensatiezucht. Maar ze wist precies hoe ze de spanning kon opbouwen met haar vloeiende frasering. Ze heeft nooit geprobeerd om muzikaal iemand te beledigen. Haar muziek was dus bedoeld voor het grote publiek, zonder dat ze dat ooit wilde. Ze werkte een tijdje samen met de spraakmakende zanger Donny Hathaway. Met hem aan haar zijde behaalde Roberta Flack nog meer succes – met covers van «You've Got A Friend» (Carole King) en «Where Is The Love» (Ralph MacDonald en William Salter).

Roberta Flack werd vaak vergeleken met Nina Simone. Maar in werkelijkheid waren er nauwelijks vergelijkingsmomenten tussen Flack en de onvoorspelbare Nina Simone, die betrokken was bij de burgerrechtenbeweging en diep geworteld was in de blues. Alleen hun houding was vergelijkbaar: beide muzikanten zaten graag alleen voor de piano, zichzelf begeleidend en naar zichzelf luisterend.

Roberta Flack heeft de afgelopen decennia vele concerten gegeven en trad meerdere keren op tijdens het Montreux Jazz Festival. Toen ze in 2016 een beroerte kreeg, betekende dat echter het einde van haar carrière. Maandagochtend overleed ze op 88-jarige leeftijd. Volgens een verklaring van haar management overleed ze vredig omringd door haar familie.